Το ποίημα του μήνα... ΜΑΙΟΥ 2012

Η ΘΗΛΙΑ

Πρώτο. Οι αδένες του λαιμού σου χορεύουν

το αίμα στην παλέτα του λευκού. Αναπνέεις.

Ένα άγνωστο παιδί μέσα μας στιγμές πνίγεται

και στιγμές ανασαίνει

Όστρακα λαμπερά σπαρμένα στο βυθό μας.

Περπατούμε χέρι χέρι κι ο ουρανός σ' ακολουθεί.

Μα η παλιά Μούσα τήκεται στο φως που με τυφλώνει,

καθώς σβησμένα τα ίχνη της αναζητώ στην άμμο,

μήπως και βρω το μίτο να με φέρει πίσω στο λαβύρινθο.

Δες με και δες: ξαφνική περιδίνηση της μνήμης

που θα μας βγάλει στ' ακρογιάλι του πρώτου πνιγμού,

στ' αλωνάκι όπου λιχνίζεται στον αέρα το τίποτα,

στην ανοιχτή σκηνή όπου θα 'ρθει να μας σβήσει

και τους δυο μας μεγάλη κι αδυσώπητη η λάμψη.

Εσύ που εξιλεώνεις το χρόνο μ' ένα σου χαμόγελο

πες της σιγής να συλλαβίσει αυτούς τους στίχους,

μήπως και σχίσουμε το σάβανο που μας ξαναγεννά

μωρούς και νήπιους και πανέτοιμους πάλι

να κρεμαστούμε απ' τη σφιχτή θηλιά της αγάπης.

Ποίημα του Ευριπίδη Γαραντούδη από την συλλογή "Ονειρεύτηκα τη Genova", εκδόσεις Μελάνι,

Ιούλιος, 2011