Αφιέρωμα στη Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης 3

Ο ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

Ο Έρωτας εχόρεψε με τον ξανθόν Απρίλη
κ' η φύσις όλη βρίσκεται μεσ' στη γλυκιά της ώρα,
και στ' ουρανού την πλατωσιά και στα κρυφά του βάτου
ανάκουστοι κιλαηδισμοί και λιποθυμισμένοι.
νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,
χύνονται μεσ' στην άβυσσο τη μοσκοβολισμένη
και παίρνουνε το μόσκο της κι' αφήνουν τη δροσιά τους,
κι' ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους
τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.
Εξ' αναβρύζει κ' η ζωή σ' γη, σ' ουρανό, σε κύμα.
Αλλά στης λίμνης το νερό, π' ακίνητο 'ναι κι' άσπρο,
ακίνητ' όπου κι' αν ιδείς και κάτασπρ' ως τον πάτο,
με μικρόν ήσκιον άγνωρον έπαιξ' η πεταλούδα,
που 'χ' ευωδίσει τσ' ύπνους της μέσα στον άγιο κρίνο.

Αλαφροίσκιωτε καλέ, για πες, απόψε τι 'δες;
"Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!
Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε
ουδ' όσο κάν' η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,
γύρου σε κάτι ατάραχο, που ασπρίζει μεσ' στη λίμνη,
μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι,
κι' όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του".

-Αγαπημένα σε καλεί, δροσάτα σε χαιδεύει
γλυκός αέρας καθαρός, μοσκοβολιές χορτάτος
κι' ανάκουστους κιλαηδισμούς και λιποθυμισμένους.
-Έρμα 'ν' τα μάτια που καλείς, χρυσέ ζωής αέρα.

Διονύσιος Σολωμός, Οι Ελεύθεροι Πολιορκισμένοι (1851)