Το ποίημα του μηνός...ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2012

 

Εκεί που ξανασκέφτεσαι αν γίνεται οι άνθρωποι

να σμίξουν

όχι μόνο την ώρα μιας επικείμενης καταστροφής

αλλά και μέσα στη βολή των ήσυχων ημερών τους

αν γίνεται να συναντηθούν οι φίλοι που έχουνε ξεκόψει

όχι μόνο στην έξαρση των λυτρωτικών τους οραμάτων

αλλά και μέσα στην τριβή ατομικών επιδιώξεων

αν γίνεται οι άλλοι να χωρέσουν στον προσωπικό σου

χρόνο

μαζί τους να μονοιάσεις μες τον απόρρητό σου χώρο

αν γίνεται μονάχος σου να βρεις έναν καινούργιο φίλο

ανάμεσα σ' επιθετικούς γνωστούς και προσηνείς

αγνώστους

αν γίνεται να συμπορευτείς με τους παντοντινούς χορτάτους

που τώρα κόπτονται για εκείνους που πεινούν

εκεί που αναλογίζεσαι αν μπορείς ακόμα ν' απευθύνεσαι

σε όσους απορρίπτουν πριν καν ακούσουνε τα λόγια σου

να μην σιωπάς μπροστά σ' αυτούς που δεν θέλουνε να ξέρουν

πως όλοι μαζί βαδίζουμε προς τον θάνατο

εκεί που προσπαθείς να μεταπείσεις όσους αρνιούνται

πως η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα...

 

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

 

ποίημα από την συλλογή του Τίτου Πατρίκιου "Σε βρίσκει η ποίηση", εκδόσεις ΚΙΧΛΗ, Νοέμβριος 2012.

 

η ποίηση μιλά μόνη της, δεν θέλει υποστηρικτές ή πολλά λόγια

τα σύγχρονα μέσα αρέσκονται στην πολυλογία για το κάθε τι

οι σιωπές είναι που μας δείχνουν το μέτρο. θα κάνω μια μικρή εξαίρεση

ετούτο το ποίημα και τα άλλα της συλλογής με λιτά, καίρια σημεία μας φωτίζουν το δρόμο

σκοτεινός και ανεξιχνίαστος υποδέχεται τους λιγοστούς διαβάτες που και αυτοί με την σειρά τους

κάποτε απορούν πως πέρασαν από κει και άλλοι πάλι συντετριμμένοι από την

μοναξιά τον εγκαταλείπουν στον πρώτο παράδρομο.

Ο Τίτος Πατρίκιος στις πλατείες του δεν ήταν ποτέ αδικαιολογήτως παρών μα ακομά περισσότερο δεν είναι ποτέ αδικαιολογήτως απών.